Smatra se da je 1892. godine Srpska pravoslavna crkva Vidovdan prvi put unijela kao praznik u svoje kalendare, a obilježava se u znak sjećanja na Kneza Lazara i junake koji su poginuli u Kosovskom boju na Vidovdan 1389. godine. Spomenik na Gazimestanu podignut je 1953. godine.
Naziv je, prema jednoj verziji, potekao od Svetog Vida, mučenika sa Sicilije koji je još kao dječak stekao iscjeliteljsku moć, a po drugoj i vjerovatnijoj od boga Svetovida koji se smatra i vrhovnim božanstvom stare srpske vjere. U nekim krajevima Srbije i danas postoje vjerovanja i običaji koji se vezuju za Svetog Vida, ali je ipak u kolektivnoj svijesti ovaj datum urezan kao sjećanje na Kosovski boj.
Vidovdan je praznik koji je nastao u čast starog slovenskog boga Svetovida, u kog su naši preci vjerovali prije primanja hrišćanstva. U narodnim predanjima, Svetovid liječi od očnih bolesti i omogućava slijepima da progledaju, pa se Vidovdan smatra i praznikom koji “otvara oči”.
Običaji na Vidovdan
Postoje i različiti narodni običaji koji se vezuju za ovaj datum. Jedan od njih je da djevojke uoči Vidovdana pod jastuk stave vidovu travu, parče hljeba i malo soli, kako bi ubrzo otkrile budućeg mladoženju.
Na ovaj dan se ne igra i ne pjeva u znak poštovanja prema mrtvima.
Na Vidovdan se izbjegava svaki rad. Sa druge strane, “valja se” da se jede zrelo voće.
