Amerika ne može da vodi dugotrajne ratove i sve eventualne buduće sukobe mora da završi u roku od nekoliko sedmica.
Amerika ne može da vodi dugotrajne ratove i sve eventualne buduće sukobe mora da završi u roku od nekoliko sedmica.
Ne mjeseci, još manje godina. Problem je u tome što Pentagon računa isključivo na precizne udare, sa što manjom koncentracijom trupa, pri čemu je poželjno da se pobjeda ostvari u jednoj, do dvije bitke.
Polazeći upravo od tih smjernica, “Centar za strateške i međunarodne studije” u Vašingtonu, koji je šest mjeseci prije pojave virusa korona predvidio globalnu pandemiju, redovno razrađuje scenarije mogućeg sukoba Amerike i Kine. Te ratne igre uvijek se završavaju pobjedom Amerike.
Ali…
Jedan od scenarija je da Kina 2026. godine izvrši desant na Tajvan. Kina bi napad počela raketnim udarom na američke nosače 7. flote. Nosač aviona “Abraham Linkoln” bio bi potopljen dok bi “Ronald Regan” bio teško oštećen i izbačen iz borbe.
Kina bi bombardovala i američke baze u regionu Pacifika i tom prilikom bi nanijela teške gubitke američkoj mornarici i vazduhoplovstvu. Amerika poslije toga ne bi imala brodove sa kojima bi pokupila preživjele mornare sa potopljenih brodova.
Scenario dalje sugeriše da bi Amerika nakon najvećeg vojnog gubitka od Drugog svjetskog rata, sprovela kontraudar. Angažovala bi čak osam nosača aviona od kojih bi neki doplovili čak iz Atlantskog okeana. Tu bi bile i snage američkih saveznika poput Japana, Filipina i Australije.
Amerikanci bi izveli napad na kinesku desantnu flotu i potopili većinu brodova. Kineske trupe koje su se već iskrcale na tlo Tajvana morale bi da se predaju, nakon čega bi Peking morao da prizna poraz. Nakon toga bi, očekuju u Vašingtonu, pala vlast u Kini.
Stratezi zaključuju da bi se takav sukob završio sa sljedećim gubicima. Kina bi imala 10.000 mrtvih i 30.000 zarobljenih na Tajvanu. Tajvan bi imao pet hiljada nastradalih koliko i Amerika. To bi za Ameriku bio veliki udarac jer bi to bile veće žrtve nego tokom prethodnih 20 godina i ratova u Iraku i Avganistanu.
Nakon toga nastupila bi globalna ekonomska kriza pri čemu bi naviše bila pogođena automobilska industrija. Čak 60 odsto dijelova koji se koriste u proizvodnji električnih automobila dolazi iz Kine.
Ono što nije jasno u ovoj ratnoj igri jeste vremenski rok između mogućeg kineskog napada i američkog kontraudara. Stratezi u Vašingtonu nisu naveli koliko bi vremena bilo potrebno američkoj floti nosača aviona da se spremi za sukob i doplovi do voda istočno od Tajvana. Za to bi u praksi bili potrebni mjeseci, a ne dani kao u ratnoj igri.
Znači, Kina bi imala najmanje tri mjeseca da se pripremi za kontraudar. Možda bi i invazija na Tajvan bila završena u tom roku. Uspješno po Peking. Takođe, postavlja se pitanje zašto bi Kina kapitulirala nakon jedne izgubljene bitke. Ako bi je uopšte izgubila, prenosi “Politikin magazin”.
Ono što američki stratezi uporno prećutkuju da bi kineska ekonomija i proizvodna baza toj zemlji omogućili da eventualne gubitke u ratu nadoknadi veoma brzo. Znatno brže nego Amerika, a pogotovo njeni saveznici koji zavise od nje. Drugim riječima, Kina bi već za nekoliko mjeseci mogla da se spremi za nove ofanzive dok bi Americi trebalo znatno više vremena. Ona zavisi od uvoznih komponenti, sa ograničenim proizvodnim kapacitetima, koje je uglavnom pogasila oslanjajući se na niže cijene radne snage u inostranstvu. Najvećim dijelom je to dobila kroz saradnju sa Kinom.
Sve se svodi na zaključak da Kina može da izgubi bitku, ali ne i rat. Amerika želi da pobijedi u što kraćem roku jer vrijeme ne radi za nju i njene interese.
